ต่อไป »

[chuwit]

ช่วงปี 2551 ผมได้รับประสบการณ์จากองค์พ่อฯ ชนิดที่ผมเองกับแฟนก็อึ้งไปเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ประสบการณ์ด้านค้าขาย  ด้านแคล้วคลาด น่ะครับ แต่เป็นการเดินทางไปต่างประเทศ คือ ช่วงกลางปี 2551 ผมได้ส่ง paper เข้าร่วมการประชุมสัมมนาทางวิชาการ Eleventh East Asia-Pacific Conference on Structural Engineering & Construction (EASEC-11) ระหว่างวันที่ 19-21 พฤศจิกายน 2551 ที่ประเทศไต้หวัน  ซึ่งผมเองก็ไม่มั่นใจหรอกว่า paper ของผมจะได้รับการพิจารณา เนื่องจากมีผู้ที่ส่ง paper มาก เพราะเป็นงานระดับนานาชาติ พอถึงช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน ผมได้รับหนังสือตอบรับและหนังสือเชิญเข้าร่วมการสัมมนาจากคณะกรรมการจัดงาน  ผมจึงไปหารือกับอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์  ท่านบอกว่าคงไปด้วยไม่ได้ ดังนั้นผมจะต้องไปคนเดียว...ความรู้สึกกังวล กลุ้ม เครียด ก็บังเกิดขึ้นทันที....ที่พึ่งทางเดียวตอนนี้คือ องค์พ่อจตุคามรามเทพ  ....(รอต่อภาค 2 น่ะครับ)

[phuwadol]

แน่ะ.....อจ. ไมเขียนไม่หมด จองที่นั่งรอ...นะ

[rayong]

อาจารย์คับลูกศิษย์รอฟังภาค2คับผม

[chuwit]

(ต่อภาค 2 ครับ)
   เมื่อรู้ตัวว่าต้องเดินทางไปไต้หวันคนเดียว ก็เริ่มรู้สึกกังวล กลุ้ม เครียด เนื่องจากที่ผ่านมาผมเคยไปศึกษาดูงานกับผู้บริหารที่ต่างประเทศส่วนใหญ่ก็จะมีไกด์  หรือไม่ก็มีล่าม  แต่คราวนี้ต้องบินเดี่ยวแถมเป็นครั้งแรกที่ไปไต้หวัน(บอกตรง ๆ มืดแปดด้าน) และที่สำคัญที่ไต้หวันคนส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ  ประการที่สองการเตรียมตัวตั้งแต่ การทำวีซ่า  การจองตั๋ว จองที่พัก การทำบัตรเครดิต (ในชีวิตไม่คิดที่จะทำบัตรเครดิต) จะต้องดำเนินการให้แล้วเสร็จภายในระยะเวลา 10-12 วัน  ....... ผมจึงตั้งจิตอธิฐานขอให้องค์พ่อช่วยให้มีจิตใจที่เข้มแข็ง มีความกล้าหาญ (เพื่อขจัดความกังวล กลุ้ม เครียด) และขอให้การติดต่อ ประสานงานในเรื่องต่าง ๆ ทั้งในและต่างประเทศเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ขออย่าให้มีปัญหาและอุปสรรคใด ๆ เลย....
องค์พ่อฯช่วยเรื่องการจองตั๋ว จองที่พัก และทำบัตรเครดิต...... วันต่อมาแทนที่ผมจะมีความรู้สึกเหมือนก่อนแต่กลับตรงกันข้ามผมจึงไปติดต่อขอซื้อตัวเครื่องบินจากตัวแทนจำหน่ายของสายการบิน (ผมอยู่ต่างจังหวัด) ปรากฏว่าแทนที่พนักงานจะขายให้ผม เขากลับแนะนำว่าถ้าซื้อกับเขาราคามันแพง ควรไปติดต่อกับบริษัทที่จัดทัวร์จะได้ไม่แพง ยิ่งถ้าไปกับกรุ๊ปทัวร์จะได้ราคาถูก  (ผมเองก็แปลกใจว่าทำไมลูกค้ามาขอซื้อแต่กลับแนะนำลูกค้าไปให้คนอื่น ทั้ง ๆ ที่ผมเองก็ไม่ได้ติดใจเรื่องราคา ขอแต่ว่ามีไฟท์บินก็พอ) ผมจึงลองไปถามกับคนที่เขาจัดทัวร์ ทางร้านจึงช่วยเช็คปรากฏว่าไม่มีกรุ๊ปทัวร์เลยในช่วงที่ผมจะบิน (ในใจขอให้ท่านพ่อฯช่วยด้วย) แต่ทางร้านจะขอติดต่อกับบริษัทแม่ที่ กทม.ดูก่อนว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง สักครู่เขาก็บอกว่าจะจองตั๋วเครื่องบินไห้ได้ทั้งไปและกลับ (โบอิ้ง747) และที่สำคัญได้ราคาถูกกว่าราคาปกติ 30 % และเขาบอกว่าจะรองช่วยหาที่พักให้แล้วจะติดต่อกลับ .... หลังจากนั้น 2 วันผมได้รับโทรศัพท์จากทางร้านว่าหาที่พักได้แล้วระดับ 4 ดาว (ราคาน่าจะอยู่ที่ระดับ 2 ดาว) อยู่ในย่านตลาดแหล่งช้อปปิ้งด้วย และยังบังเอิญอยู่ใกล้กับที่ผมต้องเข้าประชุมอีกด้วย (สิ่งที่ผมนึกได้ขณะนั้นคือ ขอบคุณองค์พ่อมาก ๆ ครับที่ช่วยเหลือลูก) แถมทางร้านบอกว่าจ่ายค่าห้องพักกับเขาได้เลยที่เหลือเขาจะจัดการให้ (ผมยังแอบคิดเลยว่า จะถูกโกงหรือเปล่าเนี้ย ...ไม่ใช่ว่าพอไปถึงไม่มีโรงแรมที่ว่า หรือต้องมีการเรียกเก็บเงินเพิ่มอะไรทำนองเนี๊ย) ผมตัดสินใจจ่ายค่าโรงแรม...(ปัญหาเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดีมาก ๆ )  ในช่วงนั้นผมก็ได้ติดต่อขอทำบัตรเครดิตด้วย ซึ่งโดยทั่วไปกว่าจะได้ก็ไม่น้อยกว่า 2 สัปดาห์ (รวมเวลาตั้งแต่เริ่มจนกระทั่งทางธนาคารส่งกลับมาให้....ผมคนต่างจังหวัด) ......เหลือเวลาอีก 3 วันก่อนบินผมได้เดินทางเข้า กทม.เพื่อทำวีซ่า ผมยื่นเช้าและขอให้เขาทำให้เสร็จภายในวันเดียว เย็นวันนั้นหลังทำวีซ่าเสร็จผมได้รับโทรศัพท์จากทางธนาคารว่าคงส่งบัตรมาให้ไม่ทันแต่ถ้าจะเข้ามารับที่สาขาใหญ่ แถว ๆ รัชโยธิน ก็น่าจะทัน และแล้วผมก็ได้บัตรเครดิตก่อนบิน....... (รอต่อภาค 3 น่ะครับ)

[peter]

ยินดีรอ.......ฟัง อจ.ด้วยครับ

[chuwit]

(ต่อภาค 3 ครับ)
.....ก่อนขึ้นเครื่องผมได้แลกเงิน ประมาณ 16,000 NT (สกุลเงินของไต้หวัน) สำหรับเป็นค่าใช้จ่ายในร้านค้าเล็ก ๆ ที่ใช้บัตรเครดิตไม่ได้  หลังจากลงเครื่องที่สนามบินไทเป ประมาณ 11.00 น.จากนั้นก็ต้องนั่งแท็กซี่หาโรงแรมที่พัก  ปัญหาคือคุยกับแท็กซี่ไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องเดินหาตำรวจท่องเที่ยวเพื่อช่วยสื่อสารกับคนขับแท็กซี่  ตกลงราคาเสร็จแท็กซี่ก็บึ่งรถออกจากสนามบิน (ท่าน ๆ รองนึกดูว่าหากต้องไปนั่งแท็กซี่คนเดียวในต่างประเทศแถมคุยกับคนขับไม่ค่อยจะรู้เรื่องและไม่รู้เส้นทางเลย จะรู้สึกอย่างไร) ขณะที่คนขับไปเรื่อย ๆ ผมก็พยายามจดจำเส้นทางและป้ายต่าง ๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นภาษาจีน (มือแปดด้านครั้งที่สอง) ประมาณ 1 ชั่วโมงหลังจากขับข้ามสะพาน ทางด่วน ลัดเลาะย่านต่าง ๆ รถก็มาจอดที่โรงแรมซึ่งตรงกับชื่อโรงแรมที่ได้จองไว้ (โล่งอกอีกครั้ง...มีที่นอนแน่ ๆ เรา) จากนั้นก็เข้าไป check in ปรากฏว่าไม่มีปัญหาใด ๆ โรงแรมได้เตรียมห้องไว้ให้เรียบร้อยแล้วและไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ  หลังจากเก็บข้าวของเสร็จก็เดินชมย่านต่าง ๆ กะว่าจะซื้อของฝากทางบ้าน  เจอสินค้าที่ถูกใจหลายรายการแต่ก็ไม่ซื้อ (ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ใจอยากจะซื้อแต่ไม่ได้ซื้อ) ตื่นเช้าก็นั่งแท็กซี่ไปเข้าร่วมการสัมมนา ซึ่งผู้เข้าร่วมทุกคนจะต้องลงทะเบียนก่อนปรากฏว่ามีปัญหาเรื่องลงทะเบียนเพราะเจ้าบัตรเครดิตใช้ไม่ได้ (ทั้ง master และ visa) ผมเองก็ยังไม่เคยลองใช้เพราะเพิ่งได้มาใหม่ ๆ จึงจำเป็นต้องใช้เงินสดที่แลกมา 12,000 NT (ผมจึงนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้เมื่อวานผมจึงไม่ได้ซื้ออะไรทั้ง ๆ ที่อยากจะซื้อ)  ส่วนpaper ผมจัดอยู่ในช่วงบ่าย ซึ่งก่อนขึ้น present  paper ผมก็ขอให้องค์พ่อฯช่วยให้การนำเสนอผ่านไปด้วยดี  เพราะ paper ก่อนหน้านี้มีคำถามเยอะ และที่สำคัญคนที่เข้าฟังมีทั้ง ญี่ปุ่น ฟิลิปปินส์  อินโดนีเซีย มาเลเซีย อินเดีย สิงคโป จีน และเจ้าภาพ ซึ่งสำเนียงภาษาฟังค่อนข้างยากมาก แต่แล้วผมก็ได้รับคำชมจากประธาน section และมีเพียงคำถามเดียวสำหรับ paper ของผม (โล่งอกอีกครั้ง...)  กว่าจะปิดการสัมมนาก็มืดแล้ว  ซึ่งตามถนนและร้านค้าต่าง ๆ เต็มไปด้วยแสง สี ต่าง ๆ ผิดกลับตอนนั่งรถมาเมื่อเช้า (ชักไม่แน่ใจว่า...จะจำทางกลับที่พักได้หรือไม่) ใจหนึ่งก็อยากจะซื้อของฝาก (ผิดหวังจากบัตรเครดิต) จึงตัดสินใจเดินกลับโรงแรมพร้อมกับช้อปเล็ก ๆ น้อย ๆ จากเงินที่เหลือ อันน้อยนิด (หักค่าแท็กซี่จากโรงแรมถึงสานมบินไทเปแล้ว) เนื่องจากเพลิดเพลินกับร้านค้าและแสงสีต่าง ๆ ทำให้หลงทางกลับโรงแรม ต้องตะเวนหาคนที่พอจะพูดคุยกันรู้เรื่องเพื่อถามทาง พอดีไปเจอ รปภ. ที่ดูแลสถานที่ท่องเที่ยวเก่าแก่ (เหมือนพระราชวัง) จึงลองเข้าไปพูดคุยด้วย แล้วเขาก็ช่วยเรียกแท็กซี่ให้และช่วยต่อรองราคาให้ด้วย (สังเกตจากการพูดคุยและท่าทาง) พอตื่นเช้าวันที่ 22 พฤศจิกายน 2551 จึงนั่งแท็กซี่มายังสนามบินไทเป ซึ่งคาดว่าค่ารถน่าจะเท่า ๆ กับตอนขามา (เพราะเหลือเงินเท่านั้นเอง) จึงให้พนักงานโรงแรมช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้ ปรากฏว่าไปพูดกันอีท่าไหนไม่รู้  ค่ารถถูกกว่าขามาพอสมควร  ส่วนเงินที่เหลือก็พอดีกับของฝากที่ร้านปลอดภาษีก่อนขึ้นเครื่องพอดิบพอดี....ยังเหลือเก็บไว้เป็นที่ระลึก 2 NT ……THE END

..........ทุกวันนี้ยังนึกกลัวย้อนหลังเลยว่าไปได้อย่างไร ....ผสมผสานกับความศรัทธาในองค์พ่อที่นับวันจะยิ่งเพิ่มพูนทวีมากยิ่งขึ้น.........
......ขอบคุณสำหรับการติดตาม.....ถ้ามีโอกาสจะนำเสนอประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองและคนนอนข้างๆ มาให้อ่านครับ......

[oyoyo]

ส่วนมาก..ผมมักจะได้ยินประสบการณ์ ทำนองนี้บ่อยมาก ในเรื่องการขจัดอุปสรรค ให้เราดำเนินการได้สะดวกไม่ติดขัด บารมีองค์พ่อคุ้มครองจริงๆครับ

[u-ro]

บารมีท่านพ่อคุ้มครองครับ ไปไหน มาไหน ก็อุ่นใจล่ะครับ 

[PAT]

ยินดีด้วยครับ

[ATTORNEY]

  ขอบคุณครับสำหรับประสบการณ์ดีๆๆที่นำมาเล่าให้ฟัง

[Isra]

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน ประสบการณืดีๆ

[chuwit]

ขอบคุณทุก ๆ ท่านครับที่ติดตาม....
....นอกจากประสบการณ์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งแล้ว ในส่วนหน้าที่การงานผมเองก็รู้สึกและรับรู้ได้เหมือนกันว่ามีองค์พ่อค่อยช่วยเหลือและส่งเสริมอยู่ตลอดเวลา..ผมเองก็เคยเล่าให้พี่เกียรติฟัง พี่เขาก็บอกว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ คือว่า ช่วงต้นปีที่แล้ว(2552)มีการสับเปลี่ยนตำแหน่งผู้บริหาร ตัวผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่าอายุก็ยังน้อย ประสบการณ์ทำงานก็ 6-7 ปี และเส้นสายก็ไม่มี(ประเภทสื่อผืน หมอนใบ เพราะว่าผมไม่รู้จักใครเลยตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ) แต่แล้วท่านพ่อก็เมตตาลูก อยู่ๆท่านอธิการบดีก็เรียกขึ้นไปพบแล้วบอกว่ามาช่วยทำงานหน่อย ในตำแหน่งผู้ช่วยอธิการบดี  (ชนิดที่ว่าคนในบัญชี กระอักเลยที่เดียว) เล่นเอาเพื่อน ๆ รุ่นเดียวกัน (และรุ่นก่อนเราด้วย) แอบมองเราด้วยหางตาบ่อย ๆ  พอถึงช่วงปลายปีมีการประเมินเพื่อปรับเงินเดือน จากเดิมที่เคยได้ 1 %  จู่ ๆ ก็กระโดดไปที่ 3 % (สูงสุด) ....ผมเองก็ต้องขอขอบคุณพี่ ๆ ที่นำมาสิ่งดี ๆ มาให้กับผม ขออนุญาติเอ่ยนามนะครับ ทั้งพี่เกียรติ  คุณวุฒิ คุณอนุวัฒน์....ขอกราบขอบพระคุณจากใจจริงครับ.

[anuwat]

ยินดีด้วยครับ อ.ชูวิทย์

[u-ro]

ขอแสดงความยินดีด้วยครับ อาจารย์  เรามาถูกทางกันแล้วครับ ท่านพ่อ ท่านเมตตาพวกเราทุกคนอยู่แล้วครับ

[Don]

ขอแสดงความยินดีด้วยครับ อ.ชูวิทย์